"Jij bent zeer zelfkritisch" Dat wordt me wel vaker gezegd. En ook "Je legt de lat voor jezelf zo hoog!". En ja, ze hebben gelijk. Ik stel mezelf dan ook continu in vraag.
Constructieve feedback krijgen (en ook geven) vind ik dus zeer belangrijk. Ik ga ook wel actief naar op zoek naar die feedback. En wanneer ik die feedback dan krijg, laat mjin zelfkritische maar ook wel leergierige kant me - zonder dat ik er bij stil sta - meer aandacht besteden aan 'mijn verbeterpunten' dan aan mijn 'sterktes'.... Dat vind ik eigenlijk gewoon logisch.... Wat je goed doet, daar hoef je niet aan te werken, toch?! (Maar daar zijn de meningen over verdeeld, I know....)
Maar dus vind ik van mezelf dat ik open sta voor feedback. Dat ik die ter harte neem. Dat ik er over reflecteer. En dat ik die meepak om te groeien. Toch is dat soms ferm lastig!
Even terug kreeg ik, in het kader van een groepsoefening - een duo-wandeling - heel wat feedback. Daar kwam voor mij zeer verrassende feedback uit En dan bedoel ik het niet in de positieve zin....
Ik herkende mezelf totaal niet in die feedback. En ik heb er echt maanden mee geworsteld. Ik kon/durfde mezelf niet meer zijn. Het is pas sinds enkele weken dat ik het kan plaatsen en loslaten.
Ik besef nu pas dat ik onmiddellijk verduidelijking had moeten vragen i.p.v. er zelf maanden mee te worstelen, en dat ik direct had moeten proberen begrijpen vanwaar de feedback kwam. En dan was het voor beide partijen heel wat waardevoller geweest.
Ik ben nu zelf ook nóg doordachter en bewuster wanneer ik feedback geef. Want ik heb het ook nog gedaan : feedback geven waarbij mijn emoties (lees frustraties) de bovenhand namen. Ik was toen helemaal niet bezig met de ontwikkeling van die andere persoon, dan wel met het ventileren van mijn eigen frustraties, of met het projecteren van hoe ik het zou doen. En ik denk er nog vaak op terug hoe 'verkeerd' ik het toen heb aangepakt.
Dus eigenlijk... eigenlijk ben ik toch gegroeid uit die feedback oefening! Dus het is wel waardevol gewees!. En daar het uiteindelijk om. GROEIEN.
Echt waardevolle feedback moet volledig - voor de volle 100% - gaan om die andere persoon! Het gaat er niet om hoe jij vindt dat de ander moet zijn, hoe jij vindt dat de ander moet veranderen om meer te zien hoe jij het zou willen. Maar wel hoe die ander, binnen zijn/haar eigenheid, kan groeien en ontwikkelen.
En dat is best moeilijk. Het vereist ook heel veel vertrouwen tussen de partijen. En als die basis er is, dan kan het direct zijn; dan hoeft de boodschap niet gekaderd (lees 'gepamperd') worden, dan moeten de woorden niet gewikt en gewogen worden. Want je weet dat de opmerkingen gegeven wordt met de aller aller beste bedoelingen.
Ik heb het geluk gehad een paar collega's te hebben gekend waar dit vertrouwen er is. Waar een volledige open dialoog mogelijk is, waar constructieve feedback gegeven wordt. En waar het helemaal OK is om erop door te gaan. Ik hoop dat jullie ook die collega's hebben!
Weet je, er is al veel geschreven en gezegd over hoe feedback te geven; er bestaan massa's cursussen over. Dus wie ben ik om hier nog andere en nieuwe tips te geven?
Eigenlijk heb er maar eentje : feedback-geven gaat NIET om jou. NEE, echt niet. Het gaat om DIE ANDER! En als je niet klaar bent om het zo aan te pakken..., doe het dan beter niet! ECHT niet.
Ik onthou vooral :
Je beslist zelf wat je met feedback doet. En ook niet doet.
'The force is within you!'
Nog wat meer leesmateriaal :
Comments