Reeds sinds mijn eerste dag als ‘werkmens’ ben ik op zoek geweest naar inspirerende mensen, liefst – maar niet noodzakelijk – in mijn nabije omgeving. En dat heb ik eigenlijk mijn ganse carrière zo behouden, zo ook nog steeds vandaag de dag. Ik vind het belangrijk, zelfs noodzakelijk, om mensen rond mij te hebben waarbij ik soms denk : "Hoe doet die dat toch?" En … "Ik wil dat ook kunnen!"
Zo was er Bruno, tijdens mijn allereerste job bij P&G, die fantastisch goed kon synthetiseren, en de essentie van 1 maand R&D werk, perfect op 1 pagina kon samenvatten. Dus ...ik leerde mezelf hoe een waardevol maandelijks project rapport te schrijven, En zo volgden er later nog veel inspirerende voorbeelden : die boeiende spreker die zijn publiek meepakt; die ongelooflijk sterke onderhandelaar die gaat voor win-win overleg; die eeuwige optimist die van elke tegenslag of stumblingblock een opportuniteit creëert; die straffe madam die altijd weer de juiste woorden vindt; die spontane vrouw die zegt waar het op staat; die natuurlijke networker die zo vlotjes een gesprek aangaat; ...
Toch heb ik nooit een echte ‘mentor’ gehad. Noch een echt rolmodel.
Maar vandaag …. vandaag krijg ik een mailtje binnen van een jongere collega “dat ik een rolmodel ben voor haar!‘’
Wow, dat komt binnen! Ik word er zelfs even stil van.
Algemeen gesteld, ben ik zowiezo al niet zo goed in complimentjes ontvangen – Ik vind het veel gemakkelijker en leuker om ze te geven. En dit is toch wel een behoorlijk complement, niet?!
Ik voel me dan ook wel wat onwennig. Want ik voel me geen rolmodel. Ik ben er ook niet bewust mee bezig. Ik doe wat ik doe op de manier die ik denk dat het goed is. Op een manier hoe ik ben. Op een manier die voor mij goed aanvoelt.
En dus … antwoord ik zo terug : “Dat het voor het eerst is dat ik hoor een rolmodel te zijn voor iemand! En dat ik deze eer zal proberen waarmaken door zelf ook te blijven exploreren, zoeken en groeien en dit met ook al mijn eigen werkpunten en onzekerheden. “
Maar dit ene mailtje heeft toch wel een blijvende impact achtergelaten. Want sindsdien, ben ik me er ietwat bewuster van dat ik op vele manieren iets kan bijdragen, dat ik op vele manieren iets voor iemand kan betekenen. Dat ik niet alleen mensen kan helpen door dingen samen te doen, maar dat ik ook mensen kan inspireren – gewoon, door de dingen te doen zoals ik ze doe.
Gewoon.
Op mijn eigen manier.
Gewoonweg ik.
Ik onthou vooral :
“Het gaat erom wat je doet; niet wat je denkt te moeten doen”
Hoe doet die dat toch?
Peter Hinssen : hoe hij zijn publiek kan meepakken en blijft boeien van begin tot einde! Mijn spreker-rolmodel
MamaVanVijf : jonge mama van 5 kinderen en 2 pluskinderen. En één brok energie. Haar verhaal inspireerde me om ook te durven. Mijn blog-rolmodel!
Lieven Scheire : wetenschap en kennis kunnen overbrengen aan een publiek die niet wetenschappelijk is. Boeiend. Grappig. Leerrijk. Mijn nerd-rolmodel!
Comments